...................................................................................................................
Се
случи приватизацијата, илијадници невработени, крадење, ЕУ мисии, ОБСЕ
мисии, САД мисии. Ни солеа памет, ум, гомнарии и што ти не. Никна
олигархијата, се продлабочи сиромаштијата, сардисани од сите страни што
од ембарга, неможност да мрдниш од државата и пред се безпарицата,
гушејќи се самите себе си од сопствениот прдеж (и малку странскиот)
преминавме во војна 2001, атентати (два според мене) и креирање на
двопартиска елита (наместо онаа еднопартиската).
Илијадници
телефонски повици по Бумбари, Здраво Македонија, Добро утро Македонија
од пензионери и невработени. Плачат по стариот систем кога државата се
сеќира за вработувањето на младите. Тој филм драги гледачи...нема да го
гледате!
ЈУ
носталгијата (онаа погрешната) ги премина сите граници. Кичерајот од
пред селските кооперации премина и во градовите. Започна „на велико“ да
се слуша турбо фолк, да се гледаат „Звезде Гранда“ да се читаат креми,
пасти и секакви други културни напасти. Излегоа на телевизија
трансвестити, педери, лезбејки, порно клипчиња од малолетници и сите сме
среќни и задоволни (освен што не сме вработени) што живееме во
демократија.
El
Fiasco е она бегање од реалноста преку перачките машини наречени
„турски/шпански/хрватски/бугарски“ серии на телевизија и илијадниците
евра дадени за реклами на истите (наместо во добротворни цели за некое
дете заболено од леукемија).
Власта,
да не остани покусо зад цел овој кич, започна да ни гради споменици,
летниковци, палати. Градот се гуши , неможе да „дишЕ“ (читај: дишИ) , а
ние влегуваме во барокот. Започнаа дури Бах да ни го пуштаат. А
народецот? Народецот падна во делириум. Каде ли живееме? Каква
трансформација... Вау...новиот Рим на Балканот. „Држ ме мајко се
испострав...и то пролив!“
Ги
ставив цвикерите (а.к.а наочарите) и со докторски занес, знаејки ја
историјата на пациентот... воопшто не ми беше тешко да ја напишам
дијагнозата „Dg. Rabidus Congregatio ” (лат. Лудо општество). АКУТНО!
И
така во целата таа маштејнца од луѓе ќе најдеш еден мал процент од
младите, кои на лицата им се отчитува “WTF!?”. Ама и на нив им го
наоѓаат крајот. Несоодветно државно образование, откако ќе завршиш
вистинска среќа е да најдеш плата за 200 еур, потреба од партиска
книшка. За надвор од државата, а и внатре – сме преквалификувани. Сите
сме дипломирани, магистри,... со милион сертификати, ... а ни 5 мин.
реална студентска пракса.
Си
тониме полека ама сигурно. Како што мрдаме повеќе, уште повеќе тониме.
Знаете, најчесто во лоши ситуации кога си пола во гомна... човек има
надеж. Ќе помине некој добронамерник ...ќе ти подаде некоја гранка ќе се
извлечиш, но тоа ниво одамна го поминавме.
Навистина жално, ама вистинито е што ни нема спас!
Никогаш!
Never…Ever!
Освен во некое екстремно лошо балканско сценарио на поделба, на кое не сакам ни да помислам.
Сами
сме си криви и никој друг. Не инвестирањето во вистинските морални и
општествени вредности (притоа не мислам на патишта и железници) не
направи она што сме. Неукоста (не формалното образование), менталитетот,
дури и онај Стокхолмски синдром кој го имаме спрема политичарите не
доведе во ова тереџе (дереџе).
Како порака за крај:
Ниедно
општество нема да се развива и да биде среќно доколку поголемиот дел од
неговите членови се сиромашни и мизерни – Адам Смит.
Паметен човек...
Ви благодарам на вниманието
Пријатно
No comments:
Post a Comment