"F5" - Михајло Стојановски Мики: Македонија - Dg. Rabidus Congregatio - Е фак ит!

"F5" - Михајло Стојановски Мики: Македонија - Dg. Rabidus Congregatio - Е фак ит!:
...................................................................................................................

Се случи приватизацијата, илијадници невработени, крадење, ЕУ мисии, ОБСЕ мисии, САД мисии. Ни солеа памет, ум, гомнарии и што ти не. Никна олигархијата, се продлабочи сиромаштијата, сардисани од сите страни што од ембарга, неможност да мрдниш од државата и пред се безпарицата, гушејќи се самите себе си од сопствениот прдеж (и малку странскиот) преминавме во војна 2001, атентати (два според мене) и креирање на двопартиска елита (наместо онаа еднопартиската). 

Илијадници телефонски повици по Бумбари, Здраво Македонија, Добро утро Македонија од пензионери и невработени. Плачат по стариот систем кога државата се сеќира за вработувањето на младите. Тој филм драги гледачи...нема да го гледате!

ЈУ носталгијата (онаа погрешната) ги премина сите граници. Кичерајот од пред селските кооперации премина и во градовите. Започна „на велико“ да се слуша турбо фолк, да се гледаат „Звезде Гранда“ да се читаат креми, пасти и секакви други културни напасти. Излегоа на телевизија трансвестити, педери, лезбејки, порно клипчиња од малолетници и сите сме среќни и задоволни (освен што не сме вработени) што живееме во демократија.

El Fiasco е она бегање од реалноста преку перачките машини наречени „турски/шпански/хрватски/бугарски“ серии на телевизија и илијадниците евра дадени за реклами на истите (наместо во добротворни цели за некое дете заболено од леукемија). 

Власта, да не остани покусо зад цел овој кич, започна да ни гради споменици, летниковци, палати. Градот се гуши , неможе да „дишЕ“ (читај: дишИ) , а ние влегуваме во барокот. Започнаа дури Бах да ни го пуштаат. А народецот? Народецот падна во делириум. Каде ли живееме? Каква трансформација... Вау...новиот Рим на Балканот. „Држ ме мајко се испострав...и то пролив!“

Ги ставив цвикерите (а.к.а наочарите) и со докторски занес, знаејки ја историјата на пациентот... воопшто не ми беше тешко да ја напишам дијагнозата „Dg. Rabidus Congregatio ” (лат. Лудо општество). АКУТНО!

И така во целата таа маштејнца од луѓе ќе најдеш еден мал процент од младите, кои на лицата им се отчитува “WTF!?”. Ама и на нив им го наоѓаат крајот. Несоодветно државно образование, откако ќе завршиш вистинска среќа е да најдеш плата за 200 еур, потреба од  партиска книшка. За надвор од државата, а и внатре – сме преквалификувани. Сите сме дипломирани, магистри,... со милион сертификати, ... а ни 5 мин. реална студентска пракса.

Си тониме полека ама сигурно. Како што мрдаме повеќе, уште повеќе тониме. Знаете, најчесто во лоши ситуации кога си пола во гомна... човек има надеж. Ќе помине некој добронамерник ...ќе ти подаде некоја гранка ќе се извлечиш, но тоа ниво одамна го поминавме.

Навистина жално, ама вистинито е што ни нема спас! 

Никогаш! 

Never…Ever! 

Освен во некое екстремно лошо балканско сценарио на поделба, на кое не сакам ни да помислам.

Сами сме си криви и никој друг. Не инвестирањето во вистинските морални и општествени вредности (притоа не мислам на патишта и железници) не направи она што сме. Неукоста (не формалното образование), менталитетот, дури и онај Стокхолмски синдром кој го имаме спрема политичарите не доведе во ова тереџе (дереџе). 

Како порака за крај:

Ниедно општество нема да се развива и да биде среќно доколку поголемиот дел од неговите членови се сиромашни и мизерни – Адам Смит. 

Паметен човек...

Ви благодарам на вниманието

Пријатно

Па нели државата сме ние?

Па нели државата сме ние?
Ние ги избираме избраниците на нашите глави, ние можеме да побараме отчет за нивната работа, ние можеме да побараме промени, но не спречува сервилноста. Се продаваме за интереси и бенефиции такви како вработување и позиции што според своите вештини и знаења не ги заслужуваме.
Значи, самите сме заслужни за состојбите околу нас - ја играме играта.


Јас зборувам за менталитет, нели се зборува дека сме многу трпеливи? Да толку трпеливи дури и сервилни, од страв, од страв да бидеш поинаков, од страв да имаш свој став и мислење, од страв да не испаднеш смешен или глупав, од страв да не ти се случи нешто лошо, од страв да не ги изгубиш гореспоменатите бенефиции.


Власта треба да е сервис (услуга, слуга) на народот, а ние ги воздигнуваме политичарите на ранг на богови. 

Снобизам

Зошто има толку непочитување во нашите меѓусебни односи?

Зошто има толку понижување, исмејување и омаловажување?

Видете, јас разбирам дека тоа се општочовечки карактеристики и ги има на сите меридијани, но тоа што се случува кај нас ги надминува границите. Па кај нас тоа е правило во меѓусебните односи.

Мислам дека тоа доаѓа од несигурноста на луѓето во своите сопствени квалитети, во својата позиција во општеството, па мораат да понижат или да омаловажат некого за да се почуствуваат вредни.

Еве тривијален пример. Некој е подобар од тебе во некоја работа, ти никако не си задоволен од таа ситуација и сакаш да ја промениш во твоја полза, постојат два начина:

Потешкиот начин: учиш како да го достигнеш и да го надминеш постигнувањето на опонентот. Овој начин не гарантира успех затоа што секогаш некој е подобар во нешто од другиот, едноставно подобро му оди, можеби има подобри предиспозиции.

Полесниот начин: Треба да го омаловажиш, оцрниш и негираш постигнувањето на опонентот, па тогаш тоа што го правиш ти - малку и неквалитетно, да изгледа како единствена можна опција и понуда.

Нашите луѓе го применуваат вториот начин - полесно е.

Затоа, ние не признаваме вредности, постигнувања, квалитет.

Затоа ова наше општество не создава врвни резултати, затоа нашата економија не создава брендови, затоа не добиваме вишок на вредност, затоа имаме најниски доходи по глава на жител во Европа.

Текстов го заглавив снобизам, а зошто снобизам?

Затоа што истите тие луѓе што толку ги понижуваат и ги омаловажуваат тие околу себе, истите тие се сервилни и неми пред авторитетите и властодржците, дури и во ситуации кога се онеправдани.

Ете ти - општество на снобови.

Непочитувањето и непризнавањето на вредностите доведува до загуба на квалитет и до состојба во која поединците не соработуваат.

Брендирањето и со тоа создавањето на зголемена вредност на производите го спомнав затоа што за нивно создавање се потребни токму квалитетот на производот и квалитетни односи во создавањето на производите, тоест соработка. Економијата е во состојба во каква што е затоа што не создаваме производи и услуги со зголемена вредност, извезуваме полупроизводи или готови производи со мала додадена вредност.

Кога зборуваме за производство на производи кои покрај тоа што ќе се продаваат на домашниот пазар и ќе се извезуваат, тогаш нема значење малиот домашен пазар, потребна е посветеност, соработка и квалитет.

Терминот сноб обично се употребува кон човек кој своите човечки карактеристики (кои некому му изгледаат како недостатоци) се обидува да ги скрие со посегнување по скапи предмети (оваа човечка карактеристика ја користат производителите на луксузни, екстравагантни производи), со прекумерна употреба на странски зборови и со надменост.

Значи, снобот е своевиден лицемер.

Јас говорам за снобизмот во меѓусебните односи, за лицемерието на определено лице кое нема изградени стандарди на однесување и со едни луѓе се однесува со надменост а спрема другите е сервилно.

Живееме во општество на аматери и полуаматери

Го имате ли тоа чувство дека на многу работни места се вработени луѓе што не си ја завршуваат работата професионално?
Колку пати го имам забележано тоа: некој не проверил, некој не размислил, некој лежерно се однесува а поради тоа страдаат други луѓе, некој не се замара - секако ќе си добие плата, некој нема никаква одговорност за работите што  (не) ги завршува, некој не си ги поправа грешките...
Затоа, тука работите не се менуваат на подобро.

Примери:

1. Мноштвото на грешки во книга која што е лекторирана (Што работел лекторот? Дали воопшто ја има потребната стручност или едноставно не се замара? Ако е тоа учебник, кое пренебрегнување е тоа спрема родниот јазик? Учениците - студентите се навикнуваат на седозволеност и волунтаризам спрема јазикот)
2. Во книгите на универзитетски професори се среќаваат нелогичности својствени на дете од 4-то одделение (Книгите се потпишани од рецензенти, имаат ли тие одговорност или не се замараат, зарем не сфаќаат дека тие, универзитетските професори се најповикани да ги поставуваат стандардите во едно општество? Со своите постапки тие поставуваат ниски стандарди)
3. Во некои од книгите од програмата: „Превод на 500 книги и учебници од врвните и најреномираните универзитети во САД и Англија, од областа на правото во Франција и Германија“  текстовите се толку неповрзани  што човек може да претпостави дека преведувала некоја алатка, таква како Google Translate, а не човек. Некој ги проверил ли тие преводи? Која е целта да се отпечатат тие книги кога никој нема да може да ги чита. Сте пробале ли некогаш да читате таков искршен текст?
4. Универзитетски професори кои на час го раскажуваат својот живот наместо наставниот материјал.  
5. Ајде да олабавам малку со образованието, следуваат примери од другите гранки.Ви текнува ли за превозните средства (возови, автобуси) што не поаѓаат, не стигнуваат на време?
6. А што е со неквалитетно извршени градежни работи, посебно ако се добиени на тендер од родната партија (по нецела година плочките се кршат, асфалтот се бранува). Работата е завршена на брза рака без примена на потребните технолошки постапки, па кој ќе се замара сега?
7. А за политичарите да не почнуваме да зборуваме. Ова што го гледаме околу нас е продукт на менаџирањето на нашите политички елити. Што направиле тие за 20 години? Се збогатија. А зарем ние, како држава не сме меѓу најсиромашните држави во Европа? Каде им е одговорноста?

Списокот ќе го продолжам понатаму, воедно ќе додадам и конкретни примери за да ги поткрепам моите зборови. Можеби некој ќе додаде некоја точка?

Уводна дилема

Тука, во овој блог, ќе ги најдете моите размислувања за околностите што не опкружуваат, за состојбите во општеството во коешто живееме.
Ако овие размислувања ви изгледаат далечни и чудни, ништо страшно, можеби тие се само производ на болестите на мојот (не)здрав разум. Но ако во овие текстови препознавате и свои размислувања, тогаш со болест е зафатен здравиот разум на општеството во коешто живееме. Тогаш, работата е навистина сериозна.